Αυτός ο δρόμος με την απαράδεκτη σύγχυση
τα ραγισμένα τζάμια
τα οδοφράγματα
είναι λιγάκι και δική μου και δική σου ευθύνη.
Είναι ό,τι απόμεινε απ΄ τον πανικό
τη φούρια της άμυνας
το άγχος της απολογίας
από τα ξόρκια στους τοίχους
τους άχρηστους ηρωισμούς
και λίγους σκόρπιους στίχους
ανυπεράσπιστους.
Το ΄χω καημό ένα κοινό περπάτημα σ΄ αυτό το δρόμο.
Κρίμα που πάει χαμένο τέτοιο φθινόπωρο
και μη σε νοιάζει αν μας προλάβουν
έρποντας ξοπίσω μας
οι μαυροφόρες με το δάχτυλο προτεταμένο.
Βραδιάζει
και τα λόγια περιττά
εμείς -απτόητοι μέχρι το τέρμα·
τι να τους πεις και τι να καταλάβουν
που και το πένθος σήμερα φοριέται αλλιώτικα
δυο πόντους κάτω από το δέρμα.
