Πάβελ Κουτσίνσκι
Αν μια γυναίκα γινόταν Μεσσίας,
πιθανώς να μην αποτελούσε σημαντικό δράμα,
θα ήταν παρά ένα αμυδρό γεγονός κι ασήμαντο.
Δε θα μπορούσε να είναι παρά όμορφο.
Μια τέτοια γυναίκα σίγουρα θα μιλούσε ελάχιστα
για ηθική και θρησκεία.
Μια τέτοια γυναίκα, σίγουρα ποτέ δε θα διέδιδε,
μήτε θα ενέπνεε κάποιο ευαγγέλιο.
Θα ζούσε γαλήνια και ντροπαλά
κοντά σε μια τοπική λίμνη, σε ορισμένες μέρες
με κάποιες σχεδόν θεϊκές αγωνίες
Θα εισέβαλλε πάνω της, με την πιο θηλυκή φροντίδα,
όπως με το να σπαράζει άψογα στο κλάμα πάνω της,
όχι πιο υπέροχα
από κάθε άλλη γυναίκα.
Δε θα είχε καμία αφύσικη πείνα,
ούτε λιγότερους εραστές,
δε θα έκανε ευαγγελικά κόλπα
με πέτρες και ραβδιά,
θα προσλάμβανε ακόμα όλη της την έμφυτη χάρη
για να κερδίσει μια συνηθισμένη καρδιά,
ενός συνηθισμένου άνδρα,
όπως κάθε γυναίκα με θέληση είναι ικανή.
Και, όπως σε κάθε άλλη γυναίκα,
η αυτοεξομολόγησή της θα φυλασσόταν
στο κεφαλομάντηλό της πλάι,
κάτω από το μαξιλάρι στο οποίο θα κοιμόταν.
Ίσως να λατρευόταν για το νοικοκυριό της,
δε θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί τα σφάλματά της,
θα κανάκευε τις ιδιωτικές της ανοησίες
θα φλυαρούσε για τα όνειρά της,
θα προσευχόταν σε έναν προσωπικό Θεό,
θα αποδεχόταν ανιστόρητα γεγονότα
θα ήταν γλυκιά στον γάμο και στη μητρότητα.
Ποιος θα γνώριζε τη σιωπηλή της εργασία;
Ποιος θα την αποκαλούσε Σωτήρα, ή ακόμη Αγία;
Ποιος θα την ταλαιπωρούσε με έναν σταυρό ή μια εκκλησία;
Κανείς.
Μτφρ.: Μ. Κατσοπούλου
