Γυμνή

Στο χρόνο, γένους αρσενικού.

Σ΄ αυτόν που φεύγει

σημαδεμένος από την απουσία της παρουσίας σου.

Στο παγκάκι εκείνης της νύχτας,

που δεν ξημέρωσε ποτέ.

Στον «ιδιωτικό μου γκρεμό»,

φορτωμένο με σκέψεις και φωνές.

Στις ώρες που μένουν

και επιμένουν ανεκμετάλλευτες.

Σε εσένα που μόνο είπες, κάποτε.

Μπ.

Ίσως να φαίνεται
ότι γράφω για κάτι το εντελώς διαφορετικό
αλλά γράφω πάντοτε για το ίδιο γεγονός:
την αποσύνθεση του ονείρου.
Αυτά τα μικρά αγάλματα στο τζάκι-
Όπως συνεχώς καταστρέφονται από τον χρόνο.
Το πρόσωπό μου στον καθρέφτη
όπως έχει διαχωριστεί
στο δικό σου προσωπείο
και το δικό μου.

Αυτό είναι το τέλος του δρόμου
είχες κάποτε πει. Θα έλεγα ότι
αυτή είναι η άκρη
του ιδιωτικού μας γκρεμού.
Πάρε το προσωπείο μου.
Προτιμώ τα σκοτεινά τοπία.
Τα μαύρα πάρκα.
Σκόπευσα ποτέ στο φως;
Αυτή την αστραφτερή φωτογραφία.
Πάρε την από δω.
Δεν έχει σχέση μ΄ εμάς.
Όπως η απουσία κυριαρχεί.
Η παράλογη εκδοχή της ιστορίας.

Μην προσπαθείς να μ΄ εξημερώσεις
ή να μου προσφέρεις τη θηλυκή μου μορφή.
Ανήκω αλλού.
Οι απολαύσεις μου
είναι αυτές του νου.

Εκτός τόπου και χρόνου.