Μου χάρισες τα τραγούδια
που ανοίγουν την πόρτα
να σκορπίσει το παρελθόν σαν φύλλο
στον άνεμο της μίας μοναδικής αγάπης.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτά:
Όλα των Doors είναι για σένα, με αυτά μεγάλωσα, με αυτά αγάπησα, με αυτά πόνεσα, με αυτά αλήτεψα, με αυτά αγαπάω και τώρα. Είναι τα αγαπημένα μου από τους Doors. Για σένα. Σ΄ ευχαριστώ για όλα γιατί μόνο εσύ με γύρισες πίσω πολλά χρόνια και τα θαμμένα αισθήματά μου λύτρωσα και πάλι χάρη σε σένα.
Σου χάρισα αγάπη που δεν γνώριζα ότι κατείχα.
Στην πρόσφερα με χίλιους τρόπους.
Πολύτιμη ένιωσα για λόγους
που αγνοούσα.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Το ΄γραψες ήδη στο γράμμα. Μ΄ έλιωσες. Δεν μου έχουν ξαναγράψει έτσι. Είσαι μοναδική. Να το ξέρεις. Σ΄ ευχαριστώ. Είναι τιμή μου που διάλεξες εμένα.
Έμαθα να ιχνηλατώ κοντά σου
συνήθειες άλλες.
Να βγάζω το ίδιο συμπέρασμα
για εκεί και για εδώ.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτό:
Τα βαρέλια των κρασιών μου θυμίζουν τον βρώμικο κόσμο που ζούμε. Πολλή βρώμα μένει στο τέλος. Τα καθάρισα. Κατακάθι και άσχημη μυρωδιά. Δεν είχα και την πείρα…
Κατέκρινες το πλάσμα που αγαπώ.
Εσένα.
Και χάιδεψες τ΄ αυτιά μου
με τα φτερά της ελεύθερης καρδιάς του.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Άμα το πω θα γίνει σεισμός. Η καταστροφή του τόπου. Δύσκολα βρίσκουν τέτοιους μαλάκες σήμερα. Γι΄ αυτό είμαι κατά οιασδήποτε παράδοσης. Οι παραδόσεις είναι παγίδες για τις ελεύθερες καρδιές.
Ονειρεύτηκα το αδύνατο
και το φύλαξα ζεστό,
την παγωνιά της ζωής σου,
να διώχνει.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτό:
Σε κάποιο σπιτάκι στον τόπο σου; Μ΄ αρέσει. Πολύ. Έχει ύφος σαν μέρος. Και τα πάντα μετρώνται από το ύφος. Μπουκόφσκι: όλα είναι στυλ. Θα ΄θελα να ΄χαμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί που πήγα και να περνάγαμε μαζί το καλοκαίρι. Δυο δωμάτια είναι υπεραρκετά, με μια μικρή αυλή και μια μικρή κούνια, να καθόμαστε και να βλέπουμε τον ήλιο να δύει, πίνοντας τεκίλα μαργαρίτα, αγκαλίτσα στη διθέσια κούνια, να ταλαντευόμαστε αργά, και να μας χαϊδεύει η θαλασσινή αύρα στα πρόσωπα. Αυτή είναι ζωή. Αυτή τη ζωή γουστάρω. Τα απλά πράγματα με γοητεύουν.
Θυμήθηκα ότι είμαι άνθρωπος
που μπορεί να τραγουδήσει ακόμη.
Τραγούδια, μόνο για σένα.
να ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής σου.
Επειδή έγραψες, ξανά, γι΄ αυτά:
Και ν΄ ακούμε Doors. Οι αγαπημένοι μου Doors. Είχα να τους ακούσω πολλά χρόνια. Δεν μπορώ ακούω αυτά που αγαπώ όταν είμαι άδειος. Βέβαια, αυτό που λες, ότι είναι μια παρηγοριά ότι κάποτε «ήμασταν», με διατηρεί κάπως. Αυτά σκέφτομαι πριν με πάρει ο ύπνος. Τώρα όμως σκέφτομαι άλλα. Εσένα.
Κοιμήθηκα στα όνειρά σου,
σαν διαρρήκτης.
Αλαφροπάτησα μην ταράξω
εκείνους που τα κατάργησαν.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτά:
Χθες βράδυ πήγα να σαλτάρω. Είχα νεύρα. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Μην τυραννάς το μυαλό σου. Σε παρακαλώ. Έτσι βασανίζεσαι και δεν κερδίζεις τίποτα. Δεν υπάρχουν άλλοι επί του παρόντος. Αυτό φτάνει. Αρκεί. Αλλά δεν θέλω να σε βλέπω να στενοχωριέσαι. Δεν το αντέχω.
Έγινα πόθος
φορώντας επιθυμία.
Σ΄ έβαλα σε κάθε βήμα μου.
Πλάι μου και μπρος μου.
Επειδή έγραψες για αυτό:
Θα ΄θελα να μέναμε κοντά ..αυτό μόνο. Να σε βλέπω κάθε μέρα, να συζητάμε, να βολτάρουμε, να ερωτευόμαστε, να μεθάμε, να πηγαίνουμε σινεμά, να πίνουμε καφέ, αυτά θέλω εγώ.
Αγάπησα την κάθε μέρα που φέγγει
στην απλότητα Ανατολής και Δύσης.
Κάθε μέρα με μια φρέσκια πινελιά,
στα ίδια απλά πράγματα.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Όλη η ουσία της ζωής είναι στα απλά πράγματα. Φτάνει να τα κάνεις μ΄ αυτή που αγαπάς. Η συνήθεια θα κάνει και σε ΄μας την εμφάνισή της, Σίγουρα. Το θέμα είναι να καθυστερήσει όσο πιο πολύ γίνεται.
Άλλαξα την αρίθμηση στα κεφάλαια της ζωής μου
για να ΄μαι αδιάκοπτα, εσαεί πλάι σου.
Όπως-όπως.
Αγάπησα την επιθυμία σου περισσότερο κι από σένα.
Επειδή έγραψες για αυτήν:
Θέλω μια χάρη από ΄σενα. Να ΄σαι μαζί μου με οποιαδήποτε μορφή. Όσο πιο πολύ γίνεται, σε θέλω μαζί μου. Δεν θέλω να με ξεχάσεις. Ακόμη κι αν γνωρίσεις κάποιον άλλον. Αυτό μόνο σου ζητώ. Δεν μπορώ να σου απαγορεύσω κάτι. Απλά να μη με ξεχάσεις. Τίποτα άλλο δεν σου ζητώ.
Παρέδωσα τον εαυτό μου στον δικό σου
με εχέγγυο τα λόγια σου.
Εκεί τον άφησα για να θυμάσαι
ότι είσαι όλα.
Επειδή έγραψες για αυτούς:
Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να αγαπηθούνε και τίποτα περισσότερο. Είμαστε rock κι έτσι θα πεθάνουμε. Να λες σε όλους ότι αυτός δεν έχει τίποτα...
Έβγαλα απ΄ το κουτί τη λαχτάρα μου
και την άφησα να φτιάξει το μέλλον.
Κοντά σου.
Στον μάτι του κυκλώνα της αγάπης σου.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Συχνά κάνω ανακεφαλαιώσεις. Παθαίνω σοκ. Πώς πήγανε έτσι τα πράγματα; Ανεμοστρόβιλος. Βαθειά μέσα μου, έχει κάτσει αυτό που είπες. Αν δεν το κάνεις θα θυμώσω. Μη λες τέτοια πράγματα. Κάνω σχέδια. Είπες ότι θα ΄ρθεις εδώ. Κοντά μου.
Αν είναι πλάκα να μου το πεις….
Και τώρα; Τώρα τι;
Τώρα έσπασες τους δίσκους ή μήπως έβαλες φωτιά στις λέξεις;
Καθάρισε ο κόσμος ή θάφτηκαν οι παραδόσεις;
Μήπως έσπασε η κούνια ή το ύφος έγινε κοινό;
Και τώρα; Τώρα τι;
Πήρε ο αέρας τις στέγες των σπιτιών ή μήπως έγιναν τα φτερά, ποδάρια;
Γέμισες το μαξιλάρι σου, γαλήνη ή έβαλες την πραγματικότητα να παίξει τ΄ όνειρο;
Μήπως κατασκεύασες συνήθεια ή αντέχεις τον πόνο μου;
Και τώρα; Τώρα τι;
Έγινες όπερα με αρχή και τέλος ή μήπως λησμόνησες ότι σε περιμένουν κάπου
όλες οι ευχές του κόσμου;
Φοβάσαι να τις πάρεις ή δεν διαισθάνθηκες ότι εξακολουθώ να είμαι εδώ, κοντά σου;
Προσμένεις να καταλαγιάσει το ατέλειωτο πηγαινέλα μου ή δεν το κατάλαβες;
Και τώρα; Τι φοβάσαι περισσότερο;
Αυτά που έκανες ή αυτά που δεν έκανες;
που ανοίγουν την πόρτα
να σκορπίσει το παρελθόν σαν φύλλο
στον άνεμο της μίας μοναδικής αγάπης.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτά:
Όλα των Doors είναι για σένα, με αυτά μεγάλωσα, με αυτά αγάπησα, με αυτά πόνεσα, με αυτά αλήτεψα, με αυτά αγαπάω και τώρα. Είναι τα αγαπημένα μου από τους Doors. Για σένα. Σ΄ ευχαριστώ για όλα γιατί μόνο εσύ με γύρισες πίσω πολλά χρόνια και τα θαμμένα αισθήματά μου λύτρωσα και πάλι χάρη σε σένα.
Σου χάρισα αγάπη που δεν γνώριζα ότι κατείχα.
Στην πρόσφερα με χίλιους τρόπους.
Πολύτιμη ένιωσα για λόγους
που αγνοούσα.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Το ΄γραψες ήδη στο γράμμα. Μ΄ έλιωσες. Δεν μου έχουν ξαναγράψει έτσι. Είσαι μοναδική. Να το ξέρεις. Σ΄ ευχαριστώ. Είναι τιμή μου που διάλεξες εμένα.
Έμαθα να ιχνηλατώ κοντά σου
συνήθειες άλλες.
Να βγάζω το ίδιο συμπέρασμα
για εκεί και για εδώ.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτό:
Τα βαρέλια των κρασιών μου θυμίζουν τον βρώμικο κόσμο που ζούμε. Πολλή βρώμα μένει στο τέλος. Τα καθάρισα. Κατακάθι και άσχημη μυρωδιά. Δεν είχα και την πείρα…
Κατέκρινες το πλάσμα που αγαπώ.
Εσένα.
Και χάιδεψες τ΄ αυτιά μου
με τα φτερά της ελεύθερης καρδιάς του.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Άμα το πω θα γίνει σεισμός. Η καταστροφή του τόπου. Δύσκολα βρίσκουν τέτοιους μαλάκες σήμερα. Γι΄ αυτό είμαι κατά οιασδήποτε παράδοσης. Οι παραδόσεις είναι παγίδες για τις ελεύθερες καρδιές.
Ονειρεύτηκα το αδύνατο
και το φύλαξα ζεστό,
την παγωνιά της ζωής σου,
να διώχνει.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτό:
Σε κάποιο σπιτάκι στον τόπο σου; Μ΄ αρέσει. Πολύ. Έχει ύφος σαν μέρος. Και τα πάντα μετρώνται από το ύφος. Μπουκόφσκι: όλα είναι στυλ. Θα ΄θελα να ΄χαμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί που πήγα και να περνάγαμε μαζί το καλοκαίρι. Δυο δωμάτια είναι υπεραρκετά, με μια μικρή αυλή και μια μικρή κούνια, να καθόμαστε και να βλέπουμε τον ήλιο να δύει, πίνοντας τεκίλα μαργαρίτα, αγκαλίτσα στη διθέσια κούνια, να ταλαντευόμαστε αργά, και να μας χαϊδεύει η θαλασσινή αύρα στα πρόσωπα. Αυτή είναι ζωή. Αυτή τη ζωή γουστάρω. Τα απλά πράγματα με γοητεύουν.
Θυμήθηκα ότι είμαι άνθρωπος
που μπορεί να τραγουδήσει ακόμη.
Τραγούδια, μόνο για σένα.
να ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής σου.
Επειδή έγραψες, ξανά, γι΄ αυτά:
Και ν΄ ακούμε Doors. Οι αγαπημένοι μου Doors. Είχα να τους ακούσω πολλά χρόνια. Δεν μπορώ ακούω αυτά που αγαπώ όταν είμαι άδειος. Βέβαια, αυτό που λες, ότι είναι μια παρηγοριά ότι κάποτε «ήμασταν», με διατηρεί κάπως. Αυτά σκέφτομαι πριν με πάρει ο ύπνος. Τώρα όμως σκέφτομαι άλλα. Εσένα.
Κοιμήθηκα στα όνειρά σου,
σαν διαρρήκτης.
Αλαφροπάτησα μην ταράξω
εκείνους που τα κατάργησαν.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτά:
Χθες βράδυ πήγα να σαλτάρω. Είχα νεύρα. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Μην τυραννάς το μυαλό σου. Σε παρακαλώ. Έτσι βασανίζεσαι και δεν κερδίζεις τίποτα. Δεν υπάρχουν άλλοι επί του παρόντος. Αυτό φτάνει. Αρκεί. Αλλά δεν θέλω να σε βλέπω να στενοχωριέσαι. Δεν το αντέχω.
Έγινα πόθος
φορώντας επιθυμία.
Σ΄ έβαλα σε κάθε βήμα μου.
Πλάι μου και μπρος μου.
Επειδή έγραψες για αυτό:
Θα ΄θελα να μέναμε κοντά ..αυτό μόνο. Να σε βλέπω κάθε μέρα, να συζητάμε, να βολτάρουμε, να ερωτευόμαστε, να μεθάμε, να πηγαίνουμε σινεμά, να πίνουμε καφέ, αυτά θέλω εγώ.
Αγάπησα την κάθε μέρα που φέγγει
στην απλότητα Ανατολής και Δύσης.
Κάθε μέρα με μια φρέσκια πινελιά,
στα ίδια απλά πράγματα.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Όλη η ουσία της ζωής είναι στα απλά πράγματα. Φτάνει να τα κάνεις μ΄ αυτή που αγαπάς. Η συνήθεια θα κάνει και σε ΄μας την εμφάνισή της, Σίγουρα. Το θέμα είναι να καθυστερήσει όσο πιο πολύ γίνεται.
Άλλαξα την αρίθμηση στα κεφάλαια της ζωής μου
για να ΄μαι αδιάκοπτα, εσαεί πλάι σου.
Όπως-όπως.
Αγάπησα την επιθυμία σου περισσότερο κι από σένα.
Επειδή έγραψες για αυτήν:
Θέλω μια χάρη από ΄σενα. Να ΄σαι μαζί μου με οποιαδήποτε μορφή. Όσο πιο πολύ γίνεται, σε θέλω μαζί μου. Δεν θέλω να με ξεχάσεις. Ακόμη κι αν γνωρίσεις κάποιον άλλον. Αυτό μόνο σου ζητώ. Δεν μπορώ να σου απαγορεύσω κάτι. Απλά να μη με ξεχάσεις. Τίποτα άλλο δεν σου ζητώ.
Παρέδωσα τον εαυτό μου στον δικό σου
με εχέγγυο τα λόγια σου.
Εκεί τον άφησα για να θυμάσαι
ότι είσαι όλα.
Επειδή έγραψες για αυτούς:
Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να αγαπηθούνε και τίποτα περισσότερο. Είμαστε rock κι έτσι θα πεθάνουμε. Να λες σε όλους ότι αυτός δεν έχει τίποτα...
Έβγαλα απ΄ το κουτί τη λαχτάρα μου
και την άφησα να φτιάξει το μέλλον.
Κοντά σου.
Στον μάτι του κυκλώνα της αγάπης σου.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Συχνά κάνω ανακεφαλαιώσεις. Παθαίνω σοκ. Πώς πήγανε έτσι τα πράγματα; Ανεμοστρόβιλος. Βαθειά μέσα μου, έχει κάτσει αυτό που είπες. Αν δεν το κάνεις θα θυμώσω. Μη λες τέτοια πράγματα. Κάνω σχέδια. Είπες ότι θα ΄ρθεις εδώ. Κοντά μου.
Αν είναι πλάκα να μου το πεις….
Και τώρα; Τώρα τι;
Τώρα έσπασες τους δίσκους ή μήπως έβαλες φωτιά στις λέξεις;
Καθάρισε ο κόσμος ή θάφτηκαν οι παραδόσεις;
Μήπως έσπασε η κούνια ή το ύφος έγινε κοινό;
Και τώρα; Τώρα τι;
Πήρε ο αέρας τις στέγες των σπιτιών ή μήπως έγιναν τα φτερά, ποδάρια;
Γέμισες το μαξιλάρι σου, γαλήνη ή έβαλες την πραγματικότητα να παίξει τ΄ όνειρο;
Μήπως κατασκεύασες συνήθεια ή αντέχεις τον πόνο μου;
Και τώρα; Τώρα τι;
Έγινες όπερα με αρχή και τέλος ή μήπως λησμόνησες ότι σε περιμένουν κάπου
όλες οι ευχές του κόσμου;
Φοβάσαι να τις πάρεις ή δεν διαισθάνθηκες ότι εξακολουθώ να είμαι εδώ, κοντά σου;
Προσμένεις να καταλαγιάσει το ατέλειωτο πηγαινέλα μου ή δεν το κατάλαβες;
Και τώρα; Τι φοβάσαι περισσότερο;
Αυτά που έκανες ή αυτά που δεν έκανες;
Και τώρα, πολύτιμος είσαι
κι εγώ κοντά σου.
Κι αν ανάξιες είναι οι ευχές μου
δεν παύουν να ζεσταίνουν τον κόσμο
που φτιάξαμε εσύ κι εγώ.
Εκεί θα σε περιμένουν.
Μαζί μου.
Κι αν δεν τις ανταποδώσεις
κι αν στα μάτια δεν μπορείς να με κοιτάξεις
επειδή ξέρω αυτά που δεν μου είπες,
να θυμάσαι ότι όλα διορθώνονται
εκτός από τον πόνο μου για την απώλειά σου.
Είναι σαν θάνατος.
