Δεν είναι η πραγματική ανάβαση, ο πόνος.
Κόπος της αναρρίχησης επάνω σε πετρώματα
σκληρά, πανύψηλα και σε χιονοστρώματα
λευκότατα κι αστραφτερά,
σε κορυφές γαλάζιες και μαβιά βουνά.
Μπορώ να σας αγγίξω με τα χέρια της αφής
κι αν μ' απορρίξετε υψώματα της γης θαυμάσια,
στην έξαφνη καταστροφή και στην προσπάθεια,
θενά καταπνιγεί η φοβερή φωνή
που θα σημάνει την καταφορά μου.
Εσένα λογαριάζω, ανάβαση φανταστική
σε ύψη αόρατα, αόριστα, πάντοτε άγνωστα,
διαφορετικά.
Ανεξερεύνητη, μοναχική οδός που οδηγεί
προς τη δική σας διαδρομή
και η κλιμάκωση σας ανήκει μόνο στην ψυχή.
Εκεί, η θέληση και η επιμονή δε φτάνει,
η αναμονή δεν ξέρει τι προσμένει.
Δεν είναι η ορμή που χρειάζεται,
μονάχα υποταγή δοσμένη από μύχια γνώση.
Το επίτευγμα δε φαίνεται κι ο άνθρωπος,
περίδεος, το θαύμα της αγάπης περιμένει.
