Πάρε το μερτικό σου απ' τη νύχτα
κι απ' την αυγή, ό,τι σου δίνει νιώσε.
Τ' άδεια σου βράδια μ' ευτυχία πνίχτα
και το κενό στην καταφρόνια δώσε.
Ένα άστρο δώθε, πιο κει κι άλλο, κι άλλο,
μα κάποια το στρατί τους έχουν χάσει.
Μια καταχνιά παντού, πέπλο μεγάλο,
κι ύστερα νέα μέρα θενά φτάσει.
Δεν θα βρεθεί κανένα πλοίο για να ταξιδέψεις
σαν το βιβλίο και να πας στα μακρινά τα ξένα,
μητ' άλογο σβέλτο πολύ να το καβαλικέψεις,
σαν μια σελίδα ποίησης με λόγια φτερωμένα.
Τέτοιο ταξίδι ανέξοδο και το φτωχό συμφέρει,
δεν του γυρεύουν διόδια και ναύλα δεν χρωστάει.
Τόσο λιτό, κι όμως παντού το νου μας μεταφέρει.
το μέσο αυτό που ταξιδιώτες όλους μας χωράει.
Μτφρ: Σ. Δόικας
