Απ΄ την ποδιά μου έπιασε ρίζα ο ουρανός
μπλέχτηκαν τα σαντάλια σου
είδες φυτεμένη την ανατολή στα βότσαλα
είδα τα πορτοκαλιά, τα καταπράσινα
έξω στο σκαλοπάτι μου
προτού να μπούμε μέσα
μ΄ έκανες να κλάψω
να γελάσω-
μα δεν θυμάμαι Αύγουστος ήταν
ή ύπνος Αυγούστου
ως το ένα
μέσα απ΄ το σώμα μου
ή μέσα από το παραμιλητό μου υπήρξα
κάτι πικρό μεσολάβησε, και τώρα
σαν παραμύθι, τη διηγιέμαι τη χαρά
για τις σπηλιές που τους δίνουν
και τους παίρνουν πίσω τους θησαυρούς μιλάω
μιλάω για τους ήλιους που περνούν χαμηλά
απλώνουν οι διαβάτες, τους κόβουν
τους ξεχνούν στ΄ αλώνια παύει να νυχτώνει
για τ΄ αηδόνια μιλάω
που δεν τα σηκώνει ο τόπος
όταν δεν βρουν να τραγουδήσουν λύπη
και ξενητεύονται.
